You go girl

Paris, here we come!’ tetterde ik die avond voor de spiegel, waarbij ik een overmoedige poging deed de cancan na te doen.
Ton kwam achter me staan en probeerde me te omarmen.
‘Geniet er maar lekker van, hoor!’ knikte zijn beeld mijn alterego toe.
‘Ja, geen wonder dat je me helemaal toevertrouwt aan de stad van romantiek. Aan het land dat gevuld is met Julien Clercs. Met donkere krullenbollen, fluweelbruine ogen en parelmoer tanden.’
Spijtig volgde ik zijn lachende ogen. Mijn tenen piepten nog net uit de charmante steunkous. De kous zelf bestond uit een netwerkje. Strakgeweven, wit-gesteven tot jarretel-hoogte. Het bovenste gedeelten van mijn dijbeen plopte daar uit het elastiek, zichtbaar opgelucht door de vrijheid die haar gegund werd. Die vreugde was echter van korte duur en werd onverbiddelijk teniet gedaan door een beige corrigerende zwangerschapsonderbroek, die bijna – op een klein wit randje na - naadloos overging in een allesomvattende beha. 

In zijn vale spijkerbroek zwaaide hij ons de volgende ochtend uit. Zijn gezicht weerspiegelde onze blijdschap.
‘De rafels hangen eraan!’ riep mijn moeder verschrikt, toen ze naar zijn pijpen keek. Wie kijkt er dan ook naar beneden, als er zó’n knappe kop op zit, dacht ik. In plaats van te antwoorden dook ik mijn tas in. Zus klapte de tafeltjes open, schoonzus verdeelde de servetjes. Met het station nog in onze rug, kregen we al een voorproefje van de dagen die komen gingen.

‘Geniet er maar lekker van, hoor!’ fluistert hij vijfentwintig jaar later in mijn oor, terwijl hij me probeert te omarmen.
Spijtig kijk ik naar mijn veranderende lichaam. De hobbelende dijen gaan over in butsende billen, flubberende rolmopsen en een ontzwangerd buikaanzicht. Gelukkig heeft hij lange armen.
‘Geen wonder, dat je me zo makkelijk laat gaan!’
Hij lacht naar mij, ik lach naar hem. Moeders gaat naar de broeders.
‘You go girl!’ zwaait hij me iets later uit.
Ik kijk naar de rafelranden aan zijn broek en voel de warmte van zijn bij me horen.

maart 2015

Deel deze pagina