Vanavond was soms

Rennend door de gang besefte Esmée dat de geur van jasmijn nadrukkelijk aanwezig was. Ze vertraagde haar pas en stond uiteindelijk besluiteloos stil. Ze voelde de deur naar het vertrouwde appartement in haar rug. Zou ze teruggaan? De deur lokte, lonkte. Tegelijkertijd was dit wel het laatste wat ze van zichzelf verwacht had. Angst en hoop streden om voorrang.

Was het nog maar eergisteren dat ze Sjoerd en Miranda was tegengekomen? De armen dik om elkaar heengeslagen, tassen die getuigden van een geslaagde winkelmiddag in hun handen. Lachend, plagend.
‘Hé, Sjoerd!’ riep ze. Er was geen weg terug, ze botsten bijna tegen elkaar op. Een tel was ze weer van slag door het jongensachtige uiterlijk waarmee zijn leeftijd speelde. Sjoerd keek haar verstoord aan.
‘O, Esmée,’ klonk het onverschillig. Hij stelde haar nonchalant voor aan de schoonheid die hem begeleidde.
‘Dit is Miranda.’
Zijn nieuwe aanwinst nam haar peilend op: ‘Leuk je eindelijk eens te ontmoeten.’
Esmée moest lachen om dat eindelijk. Zij en Sjoerd hadden nog maar kort geleden besloten uit elkaar te gaan. Zou Sjoerd veel over haar verteld hebben?
‘Nou eindelijk, eindelijk…’ stuntelde ze. ‘Zo lang heb je niet hoeven te wachten om me te zien.’
Het was eruit voor ze er erg in had.
De blik die Miranda wisselde met Sjoerd kon Esmée eerst moeilijk plaatsen. Daarna voelde ze zich verkleuren. Dit kon maar één ding betekenen. Ze draaide zich om en beende met snelle passen weg, zich verstoppend tussen de winkelende menigte.

Midden in de het grote warenhuis, bij de parfumerie vond ze zichzelf terug. Hij kende Miranda al veel langer, schoot het door haar hoofd. Ze hadden al tijden een verhouding, dat zei die blik van verstandhouding tussen die twee!
Rustig blijven, rustig. Ze zocht houvast en leunde met haar rug tegen de toonbank. Adem in … adem uit. En nog eens. De verkoopster vond het blijkbaar hoog tijd dat ze zich omdraaide.
‘Heeft u ergens hulp bij nodig, mevrouw?’
‘Euh, ja. Ja natuurlijk.’ Haar blik gleed langs de fraaie flesjes. Perfecte roodgestifte damesposes keken haar indringend aan.
‘Wat is de verleidelijkste parfum die u heeft?
‘Pardon?’’
‘De meest exotische geur die u kunt bedenken?’
‘Jasmin Noir, Bulgari’ het leek of de zorgvuldig opgemaakte dame zich al in een slaapkamer bevond, zo omfloerst klonk haar stem opeens. Het onberispelijke zwarte pakje deed een gerichte greep in de vitrine, spoot elegant een wolkje parfum op een uitstrijkje en drapeerde dit onder Esmée’s neus:
‘Heerlijk vindt u niet?’
Van de parfumerie naar de lingerie was maar een kleine stap. Wat een genot om eens niet op de prijzen te letten. Vastbesloten dirigeerde ze zichzelf naar de paskamers met in haar hand de mooiste setjes die ze had kunnen vinden.
Wat ze in de spiegel zag beviel haar. De moccabruine kleur stond chique bij haar lichte teint en het rode haar dat krullend op haar schouders rustte.
Haar hoofd leek omgeven met watten terwijl ze een fortuin afrekende. Door naar de afdeling cocktailjurken. Karen Miller was altijd al haar onbetaalbare favoriet. Tot vandaag. Ze koos een prachtig feestelijk exemplaar, precies de goede lengte om ongelooflijk sexy en toch niet ordinair te zijn. Stijl en glans straalden er vanaf. Dit vroeg gewoon om een glinsterend collier. En om hooggehakte pumps.

Met minstens zoveel tassen als Miranda ging Esmée ’s avonds naar Carlijn. Vriendin en soulmate vanaf haar jongste jeugd.
‘Mens, wat heb jij allemaal gekocht?’ Carlijn keek haar ongelovig aan.
‘Van het weekendje-Parijs-geld. Moest toch een keer op? Met Sjoerd komt het er niet meer van.’
‘Prachtig, Esmée, wat een weelde! En wanneer wordt al dat moois tentoongesteld? Voor iemand in het bijzonder?’
Esmée keek Carlijn verbaasd aan.
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, je hebt het toch wel…. Je hebt toch iets in gedachten? Een speciale date of gelegenheid of zo?’
Hoe langer Carlijn Esmée aankeek, hoe onzekerder ze werd. Tot ze de vertrouwde krullende mondhoeken van haar vriendin zag.
‘Daar heb ik nu nog geen momént aan gedacht, wil je dat wel geloven? Het was gewoon een heilig moeten. Discussieloos, ik heb er geen woord aan vuil gemaakt met mezelf. Gewoon gedaan. Héérlijk. En morgen maak ik het af met een flinterdunne panty en een mooie nagellak.’
‘Dan gaan we nu een passende gelegenheid zoeken,’ hielp Carlijn haar.
‘Wil je samen óf alleen op oorlogspad?’

De wijn die ze hadden ingeschonken, waren ze allebei vergeten. Op google bezochten ze de ene na de andere datingsite. Match4me, e-matching, parship.nl. Carlijn typte ze vlot in en wisselde snel af, Esmée had moeite haar te volgen.
‘Hier, kijk eerst eens wat het Tros Radar-onderzoek heeft opgeleverd.’ Carlijn kon haar enthousiasme nauwelijks bedwingen.
‘Hebben ze dáár zelfs onderzoek naar gedaan? Alsof ik nu nog zin heb in een date.’
‘Secondlove dan? Lekker vrijblijvend,’ sloeg Carlijn door.
‘Hou maar op, dit wordt niet wat. Is er niet iets leuks in de Schouwburg?’
Langzaamaan sloeg de vrolijke stemming om. Met het slinken van de inhoud van de fles werd Esmée steeds iets verdrietiger. Ze plofte met een laatste glas op de bank.
‘Weet je Carlijn, ik denk dat het voor mij gewoon niet is weggelegd, de ultieme relatie. Uiteindelijk lopen ze allemaal gillend bij me weg. De een iets sneller dan de ander, maar het is nooit een lang leven beschoren. Laat staan een leven lang. Volgens mij ben ik een geboren single. Misschien moet ik dat maar eens accepteren en het mezelf dan héél gezellig maken,’ probeerde ze vooral zichzelf te overtuigen.
‘Hoe ziet die Miranda er eigenlijk uit?’ was het meelevende antwoord.
‘Carlijn, ik zei iets…’
‘Wacht even, even kijken op Facebook’.
Carlijn was zo verdiept in haar opdracht, dat ze Esmée nauwelijks hoorde.
‘Ha, hebbes!’ klonk het triomfantelijk. ‘Prachtige foto trouwens.’
‘Fijn, daar zit ik echt op te wachten. Volgens mij is het bedtijd. Ik ben gesloopt.’
Carlijn deed nog een diepte onderzoek op internet, waarbij ze allerlei mensen onbedoeld vroeg om vrienden te worden, inclusief Miranda.
‘Oh, vreselijk, ik wou dat ik hier iets handiger in was. Esmée, je blijft hier wel slapen vannacht hè?’
Dat was een totaal overbodige opmerking. Esmée was al lang afgehaakt en lag opgekruld op de bank. Carlijn veegde zachtjes een haarlok uit het gezicht van haar vriendin. Ze schoof een kussentje onder haar hoofd, een deken over haar lijf. Kom je aan m’n vriendin, dan kom je aan mij, verdorie! Kijkend naar het hoopje fleece verzonk Carlijn in gedachten.
Vastbesloten nam ze daarna weer plaats achter haar computer. Het risico dat dit het einde van hun vriendschap zou betekenen nam ze op de koop toe. Soms had je geen keus. Vanavond was soms. De woorden stonden sneller op het scherm dan dat de zinnen zich in haar hoofd hadden gevormd. Zorgvuldig bekeek ze het resultaat. Het was goed zo. Zonder iets te wijzigen drukte ze op verzenden. Een mail was minder confronterend en zou Esmée de ruimte geven om rustig na te denken.

***

Esmée besloot door te lopen, het appartementencomplex uit. Jammer van de te dure Jasmin Noir, jammer van haar prachtige outfit. Dit was één grote vergissing. Precies op dat moment ging de deur achter haar open. Verward draaide Esmée zich om.
Daar, in de lijst van de deuropening, stond ze. In een verbluffend vrouwelijk pak, dat haar lichaam nog meer allure gaf. De hoge kraag van haar blouse accentueerde haar fijne gezicht, de volle glanzende lippen.
Donkerbruine ogen keken recht in haar bonzend hart.
Carlijn stak haar hand uit.
‘Kom je?’ vroeg ze uitnodigend.
‘Ja,’ was het eenvoudige, veel te lang vermeden antwoord.
‘Wat ruik je lekker,’ glimlachte Carlijn zelfverzekerd.

maart 2013 - beginzin van Liane Baltus

Deel deze pagina