Iedere dag lees ik de krant, zie ik het journaal. Het jaaroverzicht heb ik dit keer overgeslagen. Eind december, zo besloot ik, gaat mijn kop in het zand en volg ik heel eventjes alleen mijn eigen struisvogelpolitiek.

Het etentje met mijn ouders, broers, zus en aanhang gaf hiervoor het startschot. We genoten met zijn allen, er viel geen onvertogen woord.
Vrij kort daarna, schoven mijn ouders en een deel van mijn gezin aan de kersttafel.
Voor het eerst sinds jaren had ik me weer in de keuken begeven om voor- en nagerecht te bereiden. Ik straalde tijdens het uitserveren, wat een voldoening geeft een goed gelukt recept! Ton completeerde het diner, dat volledig in het teken stond van (groot-)moeders keuken.
Met onze kinderen en aanhang bezochten we tussen oud en nieuw ‘Ouds en nieuws’, een meer op de huidige tijds’leest’ geschoeide oudejaarsconference.
Op oudejaarsdag, na de oliebollen ’s middags bij onze volwassen dochter en haar lieve vriend en vrienden, konden Ton ik en ’s avond in alle rust genieten van de oudejaarsoverdenkingen van Herman Finkers en van de lichtexplosies aan de hemel.

Vandaag, op 1 januari bedenk ik me, dat ik in de afgelopen twee weken in redelijke harmonie mijn hele familie om mij heen heb gehad.
Als een warme deken trek ik deze herinneringen over me heen.
Voor de momenten die gaan komen, waarop ik mopper op degenen die mij lief zijn.
Voor de momenten die gaan komen, waarop de wereld om me heen maar lastig te bevatten zal zijn.

2016, ik kan je hebben.
2016, ik zal je steunen waar ik kan.