Us Breur

‘Niet schrikken jongens. Ik lig in het ziekenhuis. Heb een hartinfarct gehad. Gedotterd, stolsel weggehaald, drie stents. Maar voel me prima!’

Ja, tuurlijk voelt ie zich prima. Heb ik hem ooit zien sippen, onze rasoptimist? Ondanks zijn behoorlijk turbulente bestaan? Zelden. Zeldzaamheid. Dus als hem diezelfde avond gevraagd wordt of hij al een keuze uit het ziekenhuismenu heeft gemaakt is het antwoord helder: ‘Doe mij maar een biefstuk van Loetje’.

Door het oog van de naald smaakt alles beter. Ook de vervanger van Loetje krijgt een compliment. Binnen twee dagen is hij weer thuis. Vernieuwd over de drempel. Hij stuurt een foto, gemaakt door z’n lief. Ik zie us breur met de hond aan zijn voeten: ‘Weer veilig achter onze eigen poort.’

Die zin voel ik instant tot op mijn botten. Hij omvat een wereld. Zijn wereld. Hij had echt geen waarschuwing nodig om te kunnen genieten. Had ie het rijk, kocht ie een kast van een huis. Ging het minder, dan maakte hij van het kleinste huis zijn eigen paleis. Van luxe zaak naar marktkraam, en alles daartussen in: het maakt hem geen donder uit. Zolang er maar leven is achter de poort. 

juli 2023